15 Kasım 2013 Cuma

Aslında Hep Yalnızız Bu Hayatta



        Mevsimlerden son bahar aylardan ise Kasım idi...Yoğun ve karmaşık bir iş gününden sonra indiğim servisten eve doğru gitmekteydim.Her zaman gidip geldiğim yolumun üzerindeki üst geçit hiç bu kadar sessiz, karanlık,soğuk ve yalnız olmamıştı.Merdivenleri yavaş yavaş inerken aslında bu hayatta ne kadar yalnız olduğumuzu anladım...Bu his, bir başına olduğun hissi ilk defa o gün içime ilham olmuştu.
          İndiğim basamakların ıslak oluşu, rüzgarın sertliği, yandaki ağacın gölgesi ve sokak lambasının loş ışığı hiç bu kadar anlamlı gelmemişti bana.Çünkü o anda hayatın gerçekten bize yaşattığı kalabalığın içindeki yalnızlık hissini bütün kalbimle hissettim.Zamanın birinde çok sevdiğim fakat zor günler geçiren bir arkdaşım aklıma geldi.Hayatta aslında ne kadar yalnız olduğumuzu ilk ondan duymuştum.O gün söylediği cümle hep aklımda kalmıştı fakat derinden yaşamak ve hissetmek hiç nasip olmamıştı.Yolumda yürümeye devam ederken bana bu cümlesiyle ışık tutan ve önümü görmemi sağlayan o çok sevdiğim arkadaşım için içimden dua ettim “Allahım seni hiç yalnız ve çaresiz bırakmasın” diye...
         Çünkü o gün anladım ki o çok seviğimiz ailemiz, dostlarımız,arkadaşlarımız, çevremizdeki herkes gün geliyor yakın oldukları kadar da uzak oluyor. O gün anladım ki hayatta kalabilmek için tek başıma neler yapacağımın veya yapamayacağımın aslında ne kadar önemli olduğunu.Attığımız her adımın bir öncekinden daha güçlü ve daha emin olması gerektiğini...Hatalarımızın ve doğrularımızın bedelini yalnız başımıza omuzlarımızda taşıdığımızı...ve o gün anladım ki ne kadar kendindeysen ve ne kadar kendine yetebiliyorsan o kadarsın bu hayatta..
          Yoluma devam ederken arkadaşım aynı o günkü ses tonuyla eğilerek  fısıldadı kulağıma “Aslında hep yalnızız bu hayatta". Umarım her zaman böyle yaşanmış, yaşanacaklara ışık tutan paylaşımları ve güzel gönülleri olan arkadaşlarınız,dostlarınız  olur hayatlarınızda...

 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder